Shumë fëmijë kanë zakone të tilla si kafshimi i thonjve, thithja e gishtit, ose futja e gishtit në hundë. Më së shpeshti, zakonet e tilla largohen vetvetiu. Ndonjëherë një fëmijë ka nevojë për ndihmë për t’i tejkaluar ato. Një mënyrë për ta arritur këtë është duke ia përkujtuar me qetësi fëmijës dhe duke e lavdëruar kur ai/ajo e ndërpret atë zakon.

Leximi është një nga mënyrat që një fëmijë ta pranojë “ushqimin e gjuhës”. Ky “ushqim” është një nga mënyrat më gjithëpërfshirëse të stimulimit të zhvillimit, siç vërtetohet nga shkenca. Leximi ofron fjalë - emra për gjërat, aktivitetet, ngjarjet që fëmija i sheh rreth tij/saj, përvojat e tij/saj, ndjenjat dhe të tjera si këto.

Kur një fëmijë i dëgjon fjalët dhe ka mundësinë të dëgjojë emrat e fenomeneve, përvojave ose aktiviteteve, ai/ajo mëson kuptimet e fjalëve dhe mënyrat e të shprehurit të mendimeve ose ndjenjave të tij/saj. Ne e quajmë këtë proces “ushqimi i gjuhës” dhe shkenca ofron dëshmi të qartë se ky lloj i “të ushqyerit” është shumë i rëndësishëm për zhvillimin e trurit, si dhe zhvillimin e përgjithshëm të fëmijëve.

Edhe pse të rriturit mund të kenë idenë se të mësuarit do të thotë të fitosh me dashje njohuri të caktuara, nga perspektiva e një fëmije, të mësuarit do të thotë diçka tjetër.

Në këtë moshë, foshnja tashmë është shumë e aftë në lëvizjen, arritjen dhe kapjen e objekteve rreth tij/saj. Ai/ajo ka sjellje të qarta përmes të cilave eksploron objekte - ai/ajo i kthen ato, i përplas në dysheme, i hedh, i vë në gojën e tij/saj, i përplas me njëri-tjetrin, i rreshton, i grupon, i hedh në një enë dhe i nxjerr jashtë.

Mbi moshës gjashtë mujore, foshnja veç më është shumë e aftë për të bërë biseda dhe dëshiron të përmirësohet më tej, por edhe për t’i përdorë këto aftësi për të njohur botën rreth tij/saj.

Aleanca prindërore është një mjet i fuqishëm që një familje duhet të kujdeset mirë për fëmijën e tyre. Ajo e bashkon babanë dhe nënën rreth një qëllimi të përbashkët - kujdesi për fëmijën dhe mirëqenien e fëmijës dhe familjes. Edhe pse kjo duket se po ndodh spontanisht, në fakt zhvillimit të një aleance cilësore prindërore, i paraprijnë një numër i konsiderueshëm hapash.

Është mjaft e zakonshme që foshnjat dhe fëmijët e vegjël të jenë të turpshëm. Foshnjat mund të “kapen” për prindërit e tyre, të qajnë në situata të ndryshme shoqërore, të fshihen ose të kthejnë kokën nga njerëzit për ta shmangur qëllimisht kontaktin, ose t’i mbyllin sytë.

Bebet lindin me aftësinë për të qarë. Për foshnjën, qarja është mënyra themelore e komunikimit me mjedisin e tij/saj dhe mënyra e përcjelljes së mesazhit se ai/ajo është i/e uritur, i/e lodhur, i/e parehatshëm, ka dhimbje, por edhe se ai/ajo ka nevojë për ndjeshmëri, shoqëri ose rehati.